Ég var fljót heim úr leikfiminni í gær, ER, Bráðavaktin, Skadestuen eða Akutten að byrja. Þetta er 11. sería, ótrúlegt en satt. Helga frænka segir það á blogginu sínu í gær að þegar þættirnir byrjuðu hafi hún verið heima með yngri dóttur sína nýfædda. Ég var að byrja í menntaskóla. Ég var á heimavist MA og á hverju miðvikudagskvöldi hlammaði maður sér fyrir framan sjónvarið sem var á hæðinni fyrir ofan svona u.þ.b. klukkutíma áður en þátturinn byrjaði. Þetta var gert til þess að fá góð sæti eða bara sæti yfirleitt því Bráðavaktin var eitt að vinsælasta sjónvarpsefnið. Já, þetta var áður en sjónvörp og tölvur fóru að vera inn á hverju herbergi eins og ég býst við að sé núna.
Síðan hef ég fylgst með þessum þætti. Í fjórum löndum, Íslandi, Bandaríkjunum, Danmörku og Noregi. Marga þætti hef ég séð oftar en einu sinni þar sem þættirnir eru endursýndir á TV3 Danmark kl. 17 að dönskum tíma alla virka daga.
Auðvitað á ég mínar uppáhaldspersónur. Ég tók snemma ástfóstri við Carter, fannst hann miklu flottari en Doug Ross (George Clooney). Þegar ég horfði svo á endursýningar á fyrstu þáttunum eftir að ég fór til Danmerkur sé ég svo að Ross er miklu flottari, Carter er svo ungur og aulalegur eitthvað. En ég var náttúrlega bara 16. Carol og Doug voru svo uppáhalds parið og það var mikil gleði þegar þau loksins náðu saman. Nú eru Dr. Kovach og æi hvað hún heitir þarna ljóshærða hjúkkan tekin við. Að þessu sinni er það samt frekar hann sem er að bjarga henni en ekki öfugt. Eftirminnilegasta atvikið er held ég þegar dr. Romano varð fyrir þyrlu. Áður hafði hann misst handlegginn í átökum við þyrluspaða svo hverjar voru líkurnar? Ég varð svo hissa. Sá sem skrifaði þetta er bara snillingur.
Vonandi heldur Bráðavaktin áfram lengi, lengi í viðbót. Þótt ekki væri nema fyrir mig og Helgu frænku.