Ég var að lesa bloggið hennar Sigrúnar þar sem hún talar um þjóðernið og grænlensku lopapeysurnar. Þessi umræða hennar minnti mig á upphlutinn minn sem ég á inn í skáp heima. Mamma saumaði hann fyrir árshátíðina á lokaári mínu í MA og ég útskrifaðist líka í honum. Mér fannst hann fínn og ég verð að viðurkenna að mér hefur sjaldan fundist ég fínni en í honum.
En svo fór ég í sagnfræðina og fór að læra og hugsa um ýmsa nýja hluti. Meðal þess voru hlutir eins og þjóð, þjóðerni, sameiginlegar minningar og hvernig sagan er oft búin til. Þjóðbúningar okkar íslendinga eru hluti af þessu. Einhvern tímann um aldarmótinn 1900 voru þessir búningar búnir til held ég og í ákveðnum tilgangi, til þess að hamla gegn erlendum og óæskilegum áhrifum.
Mér finnst búningurinn minn reyndar enn fínn en ég hef ekki farið í hann síðan á útskriftinni minni vorið 1998. Mér finnst ef ég fer í hann t.d. á 17. júní að ég sé á einhvern hátt fulltrúi fyrir úrelta þjóðernisstefnu og kennd en það vil ég ekki sem nútímamanneskja. Kannski er þetta bull hjá mér. Þjóðbúningurinn eru bara föt sem gaman er að fara í á hátíðisdögum og þarf ekki að merkja neitt sérstakt.

Úff ég sakna þess að vera í skóla. Það er skemmtilegra að pæla í svona hlutum heldur en línuspjöldum og númerabirtingum.