Á morgun er ég í fríi og frá 11-13:30 verð ég að passa hann Óðinn Rafn. Óðinn er tæplega 5 mánaða gamall sonur Sigrúnar vinkonu og þar sem mamman þarf að fara í skólann hleyp ég undir bagga. Það er frábært að fá öðruhverju að handleika lítil börn og svo er líka gott að skila þeim aftur. Á morgun er því planaður rúntur með barnavagn um miðbæ Reykjavíkur.


Annars eru börn út um allt þessa dagana, það er eins og barneignum hafi fjölgað skyndilega. En sennilega er það bara aldurinn sem er farinn að segja til sín. Þau hafa ótrúlegt aðdráttarafl þessi litlu kríli. Ég hef farið talsvert oftar norður en áður eftir að Tanja Kristín systurdóttir mín fæddist. Það kemur heldur aldrei fyrir að ég gleymi að hún er til, verði hissa þegar ég kem heim að það sé smábarn þar. Þetta gerðist ítrekað þegar kötturinn var á lífi, ég var oft á tíðum ansi hissa að hann væri til. Nú er kötturinn (nei hann hét víst aldrei neitt) dauður og ég sakna hans bara ekki neitt. Ætli ég sé ekki bara mun meira fyrir fólk en dýr og/eða smábörn séu mun merkilegri en kettir.